บทที่4:ลิขิตหัวใจพลิกผัน

ระหว่างนั่งรถกลับบ้านไร่ด้วยกัน ปฐพีชำเลืองไปทางหญิงสาวด้านข้าง สะใจอยู่บ้างเมื่อยังเห็นความกังวลเกาะกุมบนใบหน้าอีกฝ่าย เขาสังเกตเห็นมันก่อตัวตั้งแต่ได้คุยกับเมฆเรื่องเบิกเงินล่วงหน้าเพื่อนำไปชดใช้หนี้สิน ซึ่งเงินที่เบิกไปผู้ที่ต้องชดใช้คือนายหญิงรัญ..

เมื่อรถจอดบนลานหน้าบ้านไร่ ปฐพียืนมองหญิงสาวลงจากรถได้รีบก้าวเข้าภายในอาคารและขึ้นบนห้องพักทันที เขาคิดว่าคืนนี้คงจะเหนื่อยเกินตามเอาเรื่องอีกฝ่ายที่กล้าเดินหนีเขาไป จึงพาตนเองเข้ามานั่งอยู่ในห้องทำงาน

ชายหนุ่มดึงลิ้นชักหยิบภาพถ่ายคู่ของหญิงสาวดวงตาแจ่มใส กับชายหนุ่มหน้าตาคลับคล้ายกับเขาต่างแต่ร่างเล็กและผอมกว่า แรกนั้นภาพนี้เป็นภาพถ่ายเดี่ยว แต่ถูกนำมาดัดแปลงให้เป็นภาพถ่ายคู่ ซึ่งชายหนุ่มที่นำรูปตนมาตัดต่อเพื่อให้ได้เคียงคู่หญิงสาวในดวงใจก็คือปรเมศร์ น้องชายของเขานั่นเอง

เมื่อสูญเสียบุพการีไปแล้วปฐพีต้องกลายเป็นผู้ปกครองปรเมศร์ตั้งแต่น้องชายอายุย่างสิบสาม เขาส่งน้องไปโรงเรียน คอยแวะรับกลับบ้าน สอนการบ้านและดูแลในยามป่วยไข้ ปฐพีเลี้ยงปรเมศร์ด้วยความรักทั้งหมดที่มี เพราะรู้มาตลอดว่าร่างกายผอมบางของน้องชายไม่แข็งแรงมาแต่กำเนิด

มีครั้งหนึ่งปรเมศร์หนีไปเที่ยวเล่นในไร่ เย็นแล้วยังไม่เห็นกลับ เขาห่วงน้องมากจนหัวเสีย และคาดโทษว่าถ้ากลับมาเมื่อไหร่จะจับทำโทษเสียให้เข็ด ทว่าเมื่อออกตามหาและพบว่าปรเมศร์เป็นลมล้มพับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แต่พอฟื้นร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้น นาทีนั้นปฐพีโทษว่าตนดูแลน้องไม่ดีพอ เขาจึงตั้งปณิธานว่าต่อไปปรเมศร์ปรารถนาสิ่งใดเขาจะไม่ขัดใจและพร้อมปูทางเพื่อให้ปรเมศร์ได้รับความสมหวัง ปรเมศร์จะได้ไม่ต้องดิ้นรนด้วยตัวเองให้ร่างกายอ่อนแอยิ่งเจ็บป่วยอีก

รูปถูกพลิกด้านหลังปรากฏชื่อ ‘รัญชิดา’ ชื่อของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสะสวยที่ปรเมศร์หลงรักอยู่ข้างเดียว ปรเมศร์เล่าว่าตนมักแวะเวียนไปดักรอดูกิจวัตรประจำวันของหญิงสาว ไม่แปลกเลยถ้าทุกเรื่องราวที่ปรเมศร์บอกเล่าผ่านอีเมลราวบันทึกประจำวันจะมีแต่เรื่องของผู้หญิงคนนี้

ซึ่งสำหรับปรเมศร์แล้ว รัญชิดาเปรียบเสมือนตัวแทนของทุกสิ่ง เป็นทุกสิ่งที่หล่อหลอมให้ปรเมศร์อยู่บนโลกใบนี้ด้วยความสุข แต่แล้วความสุขอยู่กับปรเมศร์ได้ไม่นานเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งมายื่นจดหมาย และบอกรัญชิดาฝากมาให้ เนื้อความเพียงไม่กี่คำในจดหมาย ทำให้ร่างกายมีโรคแทรกซ้อนของปรเมศร์ทรุดหนัก ร้ายกว่านั้นมะเร็งได้กลืนกินช่วงชีวิตของปรเมศร์ให้สั้นลงจนเกินเยียวยา

ปรเมศร์นอนละเมอทุกวันจนจับไข้ ทั้งสภาพร่างกายและจิตใจอ่อนแอเช่นนี้  ไม่นานปรเมศร์ก็ทนต่อโรคภัยไม่ไหว แต่ก่อนจะจากไป ปรเมศร์ได้ขอร้องเขาเรื่องหนึ่ง เป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายที่ปฐพีจะต้องทำให้น้องชายสมหวังให้ได้

‘บ้านไร่ของเราสวยและอบอุ่น ถ้าคุณรัญได้มาเห็นคงจะชอบมาก เธอรักธรรมชาติ ผมอยากให้พี่ใหญ่พาเธอมาที่นี่ มาอยู่ที่บ้านไร่ของเรา พี่ใหญ่ มันจะเป็นไปได้ไหมครับ’

“นายเล็ก ฉันทำให้นายได้ทุกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นจะต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับนายตลอดไป” พูดจบ คิ้วดำขมวดมุ่นก่อนเก็บรูปลงลิ้นชัก จากนั้นลุกจากโต๊ะและก้าวออกจากห้องไป

 เที่ยงคืนแล้วภายในห้องนอน รัญชิดาละเมียดละไมทาครีมบำรุงผิว พร้อมทบทวนชะตาฟ้าที่ลิขิตให้ชีวิตของเธอพบความพลิกผัน จากสาวสังคมเมืองกลายมาเป็นนายหญิงบ้านไร่ แล้ววันรุ่งขึ้นยังจะถูกลิขิตพลิกผันไปเป็นคนงานในไร่องุ่น

หญิงสาวหยุดทาครีม ก่อนจะลุกไปนั่งลงตรงเก้าอี้ชุดทรงกลมริมหน้าต่าง  ส่งสายตาทอดมองไปบนท้องฟ้ากว้างที่มีแสงกะพริบของหมู่ดาวราวจับจ้องความเคลื่อนไหวทุกสรรพสิ่งบนโลก

!!!..เสียงเคาะประตู ตามด้วยเสียงเรียกของปฐพี

“รัญชิดา!”

‘มีอะไรอีกล่ะ’ รัญชิดาไม่พ้นบ่นอุบในใจ ก่อนลุกไปเปิดประตูและมองเห็นว่าชายหนุ่มที่ยืนยังคงสวมชุดเดิม “คุณปฐพีมีอะไรอีกคะ?” เธอเอ่ยถามน้ำเสียงติดรำคาญ พลางตัดพ้อขึ้นในใจว่าวันนี้เธอได้พบเจอเรื่องราวแปลกใหม่มามาก จนร่างกายอ่อนเพลียเกินกว่าจะต่อปากต่อคำกับเขาแล้วนะ

“ทำไมล่ะถ้าไม่มีอะไร คุยด้วยไม่ได้หรือไง?” สีหน้าแววตาปฐพีบึ้งตึงขึ้นทันตา เมื่อเห็นหญิงสาวชักสีหน้ารำคาญใส่

 รัญชิดามองคนตรงหน้าทำท่าเอาเรื่องยิ่งชวนให้นึกหมั่นไส้ คนอะไรดุตลอด แล้วนี่จะมาเล่นงานอะไรกับเธออีก ‘เชอะ ไม่ไหวจะยอมแล้ว’ พรุ่งนี้เธอจะไปเป็นคนงานในไร่ให้เขาได้โขกสับอย่างสาแก่ใจอยู่แล้วนี่นา ก็น่าจะพอใจและวางมือให้เธอได้พักผ่อนบ้างสิ

ความเอือมระอาทำให้เธอคิดหันหลังเดินกลับไปนั่งลงตรงที่เดิม ทว่าถูกแรงมหาศาลกระชากต้นแขนกลับไปหาโดยไม่ทันตั้งตัว ส่งผลให้หน้าอกตูมปะทะอกแกร่งเข้าอย่างจัง

“นี่คุณ!” รัญชิดาพยายามดันตัวออกจากอ้อมแขน ที่รัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ทว่ามดหรือจะสู้แรงช้าง กวางหรือจะสู้แรงราชสีห์ ที่แรงเยอะแล้วยังคำรามเก่งอีก

“ฉันเคยเตือนเธอแล้วรัญชิดา ว่าอย่าดื้อกับฉันให้มาก เธอน่าจะรู้ถึงบทลงโทษดี” ปฐพีตอกย้ำถึงบทลงโทษที่เธอได้รับมาก่อนหน้านั้น ซึ่งก็ทำให้เธอตกตื่นไม่น้อย

“ฉันไปดื้อกับคุณตอนไหน ฉันแค่เหนื่อย อยากพักผ่อน แล้วคุณไม่เหนื่อยบ้างหรือคะที่ตามตอแยฉันอยู่แบบนี้” ปากทำกล้าโต้แย้งออกไป มือก็คอยแกะคอยบิดให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ยังไม่ทำให้ส่วนไหนหลุดจากมือเหนียวหนึบของเขาเลยสักนิด

“ท่าทางแบบนี้แหละที่เรียกว่าดื้อ” ปฐพีจ้องตาอีกฝ่าย ขณะกอดรัดร่างดิ้นขลุกขลักแน่นเข้าอีก “ฉันแค่อยากมาบอกขอบคุณเธอเรื่องนวลฉวี แต่เห็นฤทธิ์พยศเธอตอนนี้ มันทำให้ฉันเปลี่ยนใจ อยากทำแบบนี้มากกว่า..”

สิ้นเสียงห้าว ปฐพีก้มลงมอบจูบหนักหน่วง ใช้ปลายลิ้นดุนดันตวัดชิมรสหวานในปากที่ชุ่มชื้นนุ่มหอม กระทั่งพอใจ

“คุณ! ลงโทษฉันเรื่องอะไร?” หญิงสาวปล่อยเสียงอุทานเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ ด้วยไม่เข้าใจว่าทำผิดอะไรเหตุใดเขาจึงต้องลงทัณฑ์

“จูบนี้เป็นการขอบคุณที่เธอช่วยเหลือคนงานของฉันในวันนี้ต่างหาก”

หลังจากตะลึงกับริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อชั่วขณะ ชายหนุ่มรีบอธิบายสั้น ๆ ก่อนที่ร่างสูงจะถอยหลังและเดินออกจากห้อง โดยไม่ปล่อยโอกาสให้หญิงสาวได้รู้เลยว่านี่คือการหลบฉาก ซึ่งพ้นประตูมาแล้วปฐพีก็ได้แต่นึกโมโหที่เผลอตัวติดบ่วงเสน่หาของหญิงสาว ‘ผู้หญิงคนนี้อันตรายจริง ๆ’

เพราะเพียงแค่เขาเข้าใกล้ร่างนุ่มหอมนั่น หัวใจชายก็แกว่งไกวจนสับสนไปหมด ทำให้ความตั้งใจที่ต้องการมาย้ำเตือนถึงสถานะคนงานของอีกฝ่าย ถูกบิดเบือนไปเป็นอย่างอื่น  

ส่วนทางด้านหญิงสาวเมื่อลับร่างชายหนุ่มไปแล้วก็ยังยืนขาสั่นอีกพักใหญ่ พอสงบลงได้จึงหันกลับไปนั่งลงบนเบาะนอน เหตุการณ์เมื่อครู่ไม่พ้นให้เธอเผลอยกนิ้วเรียวลูบไล้ริมฝีปากที่ยังคุกรุ่นด้วยร่องรอยจูบ วินาทีนั้นเธอสัมผัสถึงความอุ่นซ่านในหัวใจ แม้เพียงชั่ววินาที แต่เป็นวินาทีที่สร้างความสับสน และยากจะเข้าใจ

‘อีตาบ้า เอะอะอะไรก็จูบ สรุปแล้วเราต้องรับบทจูบจากเขาทุกเรื่องไหมเนี่ย’ ในเมื่อยากที่จะเข้าใจในความรู้สึกสับสน เธอก็เลือกที่จะกลบเกลื่อนมันด้วยวิธีสบถ

ปี๊ด!..เสียงเตือนจากกล่องข้อความหน้าเพจเฟสบุ๊คดังขึ้น หญิงสาวสลัดความว้าวุ่นก่อนหันไปมองหน้าจอโน้ตบุ๊คที่เธอเปิดเครื่องค้างไว้ก่อนเข้าไปอาบน้ำ

‘อัคนี!’ นิ้วกดปิดสถานะออนไลน์ทันที เมื่อเห็นว่ากล่องข้อความส่งสารมาจากใคร

“ขอโทษนะคะอัคนี” เธอไม่ได้คุยออนไลน์กับชายคนรักเลยนับจากรู้วันเวลาต้องเดินทางมาบ้านไร่แห่งนี้ เธอยังไม่อยากบอกความจริงกับเขา ไม่ปรารถนาจะเห็นเขาต้องผิดหวังและเสียใจ เพราะนอกจากอัคนีจะเป็นชายหนุ่มอ่อนโยนและแสนดีเสมอต้นเสมอปลาย เขายังมีอนาคตที่ต้องก้าวต่อไป ซึ่งเธอจะไม่ยอมให้เรื่องของเธอทำลายอนาคตสดใสที่รอคอยเขาอยู่แน่นอน

..มันช่างเป็นเรื่องปวดใจกับการบอกความจริงไม่ได้ เก็บไว้ก็เหมือนเป็นคนหลอกลวง แล้วเธอควรทำอย่างไรดี?

โน้ตบุ๊คถูกผลักไสไกลห่าง จากนั้นร่างเล็กทิ้งตัวลงนอน รัญชิดาอยากปลดความเหนื่อยล้าออกไปจากชีวิตด้วยการนอนหลับสนิทแล้วไม่ตื่นมาอีกเลย ในเมื่อหัวใจถูกกดดันมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดตลอดเวลาโดยเฉพาะเธอกำลังปิดบังความจริงกับชายหนุ่มที่รักเธออย่างจริงใจ

หญิงสาวปล่อยจิตปล่อยใจไปกับความคิดต่าง ๆ จนกระทั่งเปลือกตาค่อย ๆ ปิดสนิทลง เปิดโอกาสให้เรื่องราวในค่ำคืนอันแสนพิเศษได้ผุดพรายขึ้นมาในความฝัน..

‘รัญ แต่งตัวเสร็จหรือยังลูก คุณอัคนีมารอแล้วนะจ๊ะ’

‘เสร็จแล้วค่ะคุณแม่’ รัญชิดารีบหยิบสายสร้อยเข้าชุดราตรีเกาะอกสีส้มอ่อนขึ้นมาสวม ตามด้วยผ้าคลุมไหล่สีขาวเงินขริบทอง ก่อนเปิดประตูออกมายืนเผยโฉมให้มารดาเลี้ยงติชมเพิ่มความมั่นใจ ‘สวยหรือยังคะ’

‘สวยมากเลยลูก’ แววตาของประภานอกจากเป็นประกายชื่นชมความสวยเฉิดฉายไร้ที่ติของบุตรสาวคนโต ยังบ่งบอกความปลาบปลื้มที่เห็นบุตรสาวมีคู่รักเหมาะสมทั้งรูปสมบัติและคุณสมบัติ

และเมื่อร่างเล็กสมส่วนในชุดสวยหรูเดินเข้ามาในห้องรับแขก ก็ได้รับเสียงหยอกเย้าจากน้องสาวต่างมารดา ซึ่งในเวลานี้กำลังทำหน้าที่ต้อนรับชายหนุ่มคนรักผู้มานั่งคอยเธออยู่ก่อนแล้ว

‘แหม พี่รัญขึ้นแท่นดาวประดับฟ้าได้เลยนะเนี่ย นภาพูดจริง ๆ นะ พี่สาวของนภาเป็นคนสวยมีเสน่ห์  ไม่ว่าใครเดินผ่านต้องเหลียวหลังมามองซ้ำว่าที่เห็นใช่ดาวหลงมาเดินอยู่บนดินหรือเปล่า’ ’ ไขนภาเอ่ยชมพลางหัวเราะคิก ชอบใจดวงตาค้อนขวับของเธอ

‘นภาชอบพูดอะไรเกินความเป็นจริงแบบนี้ล่ะค่ะอัคนี’ รัญชิดาต่อว่าแกมเอ็นดูน้องสาวกับอัคนี ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งแต่งกายด้วยชุดสูทหรูสีขาวสะอาดตา

อัคนีลุกยืนยิ้มหวานให้กับสองสาวพี่น้องที่พูดจาสัพยอกกันอย่างน่ารัก จากนั้นดวงตาคมเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาของลูกชายนักธุรกิจเงินทุนหลักทรัพย์แห่งประเทศไทยเป็นประกาย ชื่นชมหญิงสาวคนรักที่มีความงดงามทั้งร่างกายและจิตใจ

‘นภาไม่ได้พูดเกินจริงหรอกครับรัญ ผมยืนยันคำพูดนั้นอีกคน’ อัคนีส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับไขนภา เพื่อสนับสนุนคำพูดของอีกฝ่าย

‘เลิกล้อพี่เค้าได้แล้วนภา เดี๋ยวเข้างานช้ากันพอดี’ เสียงประภากล่าวเตือนบุตรสาวคนเล็กอย่างเอ็นดู แม้ว่าบุตรสาวทั้งสองจะต่างมารดา แต่ทั้งสองก็รักใคร่กันดุจพี่น้องร่วมครรภ์ ประภาคิดว่าช่างเป็นบุญวาสนาที่นำพาให้เธอได้มาพบกับพ่อม่ายจิตใจดีอย่างคุณพลราม แม้ว่าฐานะของประภาจะมิใช่คุณหญิงเหมือนดังภรรยาคนเก่าที่เสียชีวิตไป แต่คุณพลรามก็ให้เกียรติเธอทุกอย่าง และนั่นทำให้ประภารักรัญชิดาดุจลูกสาวแท้ ๆ

‘ไม่เป็นอะไรหรอกครับ เพราะเราเผื่อเวลากันไว้แล้ว’ อัคนีบอกต่อมารดาของหญิงคนรัก

‘รัญกลับไม่ดึกหรอกนะคะ แต่ถ้าคุณแม่กับนภาง่วงก็นอนกันเลย อย่าฝืนนั่งรอ’ รัญชิดาบอกบุคคลในครอบครัวที่เธอรักและเป็นห่วงที่สุด

‘งานเลี้ยงอำลาเป็นงานเลี้ยงที่ให้ความทรงจำดี ๆ ต่อนักศึกษาทุกคน เต้นรำกันให้สนุกนะลูก’ พูดกับบุตรสาวคนโตเสร็จ ประภาก็หันไปทางชายหนุ่ม ‘แม่ฝากดูแลรัญด้วยนะคุณอัคนี’

‘ครับ ผมรับรองว่าจะพารัญมาส่งก่อนเที่ยงคืนครับ’

ความชื่นชมในตัวอัคนีของแม่ประภาและไขนภาฉายชัดมาก เพราะอัคนีเป็นชายหนุ่มอ่อนโยนและจริงใจ น่าคบหาต่อเพื่อน ๆ ทุกคน แม่และน้องสาวจึงวางใจในตัวเขาไปด้วย ที่สำคัญญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างยินดีกับมิตรภาพที่เจริญงอกงามระหว่างเธอและอัคนี ทำให้เธอรู้สึกตลอดเวลาว่าสัมพันธภาพระหว่างเธอและเขาจะต้องพัฒนามาเป็นคู่ชีวิตในวันหนึ่ง

ซึ่งภายในงานเลี้ยงอำลา ขณะเสียงเพลงบรรเลงด้วยท่วงทำนองอันไพเราะและเราทั้งสองเต้นรำกัน..ช่วงเวลานั้นอัคนีบอกรักเธอ

‘รัญ ผมรักรัญนะ” เขาก้มจุมพิตเบา ๆ ตรงหน้าผาก พร้อมรั้งร่างเธอมาโอบกอด

‘ฉันก็รักคุณค่ะ อัคนี’ หญิงสาวตอบรับรักจากชายคนรักเป็นครั้งแรก โดยที่ไม่รู้เลยว่าความรักของเธอมันจะยุติลงพร้อมกับบทเพลงสุดท้ายในงานเลี้ยงค่ำคืนนั้น